Jak się okazało, najczęściej nakłuwanymi mięśniami były: mięsień płaszczkowaty (80%), czworoboczny podeszwy (73.3%) i brzuchate (70%). Tuż za podium plasowały się takie mięśnie jak: mięsień odwodziciel palucha (56.7%), zginacz krótki palców (56.7%) i mięsień piszczelowy tylny (33.3%). Najczęściej obserwowanymi reakcjami były: lokalny skurcz mięśniowy oraz tępy, głuchy ból. Ankietowani w większości manipulowali igłą po wbiciu, technika wprowadzania-wyprowadzania (technika Honga) i/lub rotacja. Dodatkowo, potrzebowano zazwyczaj od 4 do 6 wizyt i była to jedna wizyta tygodniowo. Badani dodają, że należy zwrócić uwagę na resztę kończyny i miednicę, z uwagi na wpływ pozostałych grup mięśniowych na igłowane miejsca.

Oczywiście nie powinniśmy pracować z pacjentami wg protokołów i używając szablonowego podejścia. Na pewno też nie należy uznawać ekspertów za nieomylnych i ślepo we wszystko wierzyć. Z drugiej strony, warto zapoznać się z tym jak pracują ludzie z większym doświadczeniem i wyciągać wnioski.

A Wy, gdzie się wbijacie? 

Opracowanie: Mateusz Kobylarz

Literatura: Cotchett MP, Landorf KB, Munteanu SE, Raspovic AM. Consensus for dry needling for plantar heel pain (plantar fasciitis): a modified Delphi study. 194 Acupunct Med 2011;29:193–202. doi:10.1136/aim.2010.003145

Foto: Travell, Simons & Simons’ Myofascial Pain and Dysfunction: The Trigger Point Manual