Hipoksja może wyzwalać natychmiastowy wzrost uwalniania acetylocholiny (ACh) w płytce motorycznej (Bukhareva i wsp. 2005). Hipoksja również prowadzi do zmniejszenia miejscowego pH, wraz z aktywacją receptorów waniloidowych (TRPV, transient receptor potential vanilloid) i kanałów jonowych wykrywających kwas (ASIC, acid sensing Ion channel) za pośrednictwem jonów wodoru lub protonów.

Biorąc pod uwagę, że są to kanały nocyceptywne, rozpoczynają reakcje bólowe, hiperalgezję i uwrażliwienie centralne bez stanu zapalnego czy innych oznak uszkodzenia lub urazu mięśnia (Sluka i wsp. 2001, 2002, 2003, 2009, Deval i wsp. 2010). W badaniach przeprowadzonych przez amerykański National Institutes of Health potwierdzono poziom pH <5 w najbliższym sąsiedztwie punktów spustowych, co wystarcza do aktywacji mięśniowych nocyceptorów.

Istnieje wiele rodzajów ASIC posiadających specyficzne funkcje (Walder i wsp.), obecnie nie wiemy które ASIC są aktywowane w sytuacji bólu mięśniowo–powięziowego. Prawdopodobnie w sensytywnym aspekcie PS obecnych jest wiele ASIC (Dommerholt, 2011), takich jak ASICa (odpowiedzialny za przetwarzanie sygnałów szkodliwych) i ASIC3 (zaangażowany w ból zapalny) (Shah i wsp. 2005, Deval i wsp. 2010).

Niski poziom pH obniża ilość acetylocholinesterazy w płytkach motorycznych i może prowadzić do uwalniania neurotransmiterów i substancji pośredniczących w stanie zapalnym takich jak CGRP, substancja P, BK, interleukiny, adenozyno-5′-trifosforan (ATP, adenosine triphosphate), 5-HT, prostaglandyny (PG), potas i protony. To wszystko owocowałoby obniżeniem mechanicznego progu bólowego i aktywacją obwodowych receptorów nocyceptywnych.

Uwrażliwione nocyceptory mięśnia przedstawiają obniżony próg stymulacji do poziomu „bezbronności” i reagują na nieszkodliwe bodźce jak lekka kompresja czy ruch mięśniowy. Kiedy nocyceptywne aferencje do rdzenia są intensywne lub często powtarzające się, uaktywniają się procesy uwrażliwienia obwodowego i centralnego.

Rozprzestrzenianie się nocycepcji przez rdzeń kręgowy doprowadza do pojawienia się bólu rzutowanego (Hoheisel i wsp. 1993).